Sami chodzimy.

Ale ze mnie matka. Piszę o tym i o tamtym a zapomniałam się pochwalić że moja pociecha odważyła sie wreszcie i sama drepta na swoich nóżkach. I to już tydzień czasu.
Już od jakiegoś czasu jak dzwonili dziadkowie, ciotki itp każdy się pytał a mały chodzi??? No nie chodził aż tu nagle tydzień temu dał dwa kroki (już z miesiąc czasu robił dwa chwiejne kroki i na kolana) mąż go postawił a on znowu dwa i bach! i znów wstał dał dwa trzy kroki i bam! ale ile śmiechu przy tym było, tak się śmiał że było widać że się cieszy z tego że chodzi. I mały uparciuch ćwiczył sam kolejne dwie godziny aż wreszcie przeszedł sam przez pokój :) jeszcze czasem drepta na czworakach ale stara sie z dnia na dzień coraz więcej przemieżać na nogach. I coraz lepiej mu wychodzi utrzymanie równowagi. A jego uśmiech mówi sam za siebie. On lubi to

Janek zaczął sam chodzić tydzień po 1 urodzinach a Antoś dwa tygodnie po. Nie naciskałam ani na jednego ani na drugiego choć nie ukrywam że czekałam z niecierpliwością. Dzieci same muszą dojrzeć do pewnych czynności. Tak samo nie naciskałam na odstawienie butelki, smoczka czy siusianie do toalety czy nocnika.